Tang Ina

Mahirap at malungkot ang buhay na ginagalawan ni Zap sa piling ng kaniyang ama at pangalawang (bagong) ina. Mahigit mga limang taon na mula pa noong namatay ang tunay niyang nanay. Ngunit noong nakaraang taon ay may nakilala ang kaniyang ama na isang babaeng asawa na niya sa ngayon. Tunay siyang malungkot at parang ulila na rin dahil nga hindi na niya kasama ang orihinal na ina, madalas ay hindi na nito nararam-daman ang pagmamahal ng tunay na mga magulang. Masama ang kaniyang relasyon sa pangalawa niyang ina kaya’t lagi itong pinag-iinitan nito. Samantalang ang ama naman niya’y laging pabor at sumusunod sa kagustuhan ng pangalawa nitong asawa na si Maricel. Kawawang-kawawa si Zap kapag nasa bahay ito dahil iba’t ibang utos ang kaniyang nakukuha mula sa pangalawang ina. Sa katotohanan, minsan naman hindi na dapat gawain ni Zap ay nauutusan pa rin siyang asikasuhin ito.

Isang araw, habang nag-aayos ng gamit si Zap para pumasok, nakita at narinig niya si Maricel na may kausap sa telepono. Napalingon ito dahil sa mga bagay na sinasabi ng pangalawang ina sa kausap.

“Oo, malapit na! Ilang araw na lang at makukuha na natin!” pasabi ni Maricel sa kausap. Napansin niya na nakikinig si Zap sa kaniya kaya’t makalipas ang ilang segun-do’y binaba na niya ang telepono at dumiretso sa kwarto nito.

“Ano kaya yun? Ano ang nais niyang makuha?” tanong ni Zap sa kaniyang sarili.

Umalis ito at nagtungo sa eskwelahan dala ang mga kuro-kuro niya sa narinig. Para sa kaniya, tingin niya’y may masamang balak si Maricel para sa kaniyang ama o sa kanilang kabahayan. Buong araw hindi mapakali ang bata sa narinig, dahil dito hindi siya nakapag pokus sa iba’t iba nitong mga klase sa araw na iyon. Kinausap nito ang ilang mga kaibi-gan ukol sa agam-agam na dinadala.

“Pare, biro mo, narinig ko kaninang umaga na may kausap ang aking inang si Maricel sa telepono. Sabi ba naman ilang araw na lang at makukuha na nila,” pakwento ni Zap sa mga kaibigan. Nagtaka ang ibang mga kaibigan nitong nakarinig sa sinabi niya. Ang ilang ay nagbigay ng kanilang reaksiyon. Ang ilang naman ay naghayag ng pagduda sa tunay na intensyon ni Maricel sa kanilang dalawa ng kaniyang ama.

“Dapat siguro kausapin mo ang iyong ama ukol dito,” mungkahi ng isang kaibigan nito. Napa-isip si Zap sa sinabi at sinama niya ito sa mga bagay na karapat niyang gawin upang malaman ang plano ni Maricel. Pagdating sa bahay, diretso ito sa kaniyang kwarto at pinag-isipan ng mabuti ang dapat niyang gawin. Dahil sa mga bagay na bumabagbag sa binata, napansin ito ni Maricel. Tinawag niya ito upang maglinis ng ilang mga gamit pambahay.

“Hoy bata ka, tumayo ka diyan at maglinis ka ng mga gamit sa sala. Sayang ang pagkalalaki mo kung tatamad tamad ka lamang sa iyong buhay!” utos nang inang si Maricel. Ngunit bilang ganti, binigyan ni Zap ng masama o nakakaasar na tingin ito. Dahil hindi ito makareklamo, kinuha nito ang basahan at nag-ikot sa sala upang punasan ang mga gamit doon. Ilang oras pa’y napansin niya na nawala ang ina. Sinilip niya ito sa may kusina ngunit wala ito. Nagtungo ang bata sa may ‘masters bedroom’, dito nakita niyang may kinakalikot si Maricel sa maliit na gabinete. Patuloy na pinapasok ni Maricel ang susi sa may kandado ng maliit na gabinete, katabi ng kama nila.

“Ah tama, alam ko na, nais niyang buksan at kunin ang naiwang alahas ni nanay,” pabulong na sinabi ni Zap. Dahil dito sa ideyang naisip, ninais nitong kausapin kaagad ang ama para masabihan ito ukol sa plano ni Maricel.

Sa umaga pa lamang ng sumunod na araw, naka-upo na ito sa may lamesa sa kusina, matiyagang hinihintay ang pagbangon ng ama mula sa pagtulog nito. Kabadong-kabado ang anak sapagkat hindi nito alam kung ano ang magiging reaksyon ng ama, kung mani-niwala ba siya rito. Pero buo na ang loob nitong ikwento sa ama ang tunay na habol ni Maricel sa kaniya. Ngunit sa masamang palad, unang nagising si Maricel at ininsulto kaa-gad nito ang itsura ni Zap sa umagang iyon.

“Grabe naman, binata ka na nga pero sabog pa rin ang buhok mo. Mayroon ka pang muta sa iyong parehong mata!” sabi ni Maricel. Hindi na lang pinansin ni Zap ang mga sinabi sa kaniya ng ina. Pokus ang kaniyang utak upang maka-usap ang ama at balaan ito sa tunay na intensyon ni Maricel. Pagkatapos ng mga dalawa at kalahating oras, nagising na rin ang ama. Hinila ito ni Zap at kinausap sa may sala.

“Pa, alam mo bang may masamang plano si Maricel na gawin sa iyo,” ani ni Zap, “Narinig ko kasi siya kahapon sa may telepono at ang pinag-uusapan nila ata’y tungkol sa plano nilang pagnanakaw,” kwento ni Zap sa ama. Hindi kaagad naninawala ang ama sa-pagkat si Maricel ay taong mahal na mahal niya. Ang possibilidad ng pagloko niya rito’y hindi maaring maging totoo para sa kaniya. Isa itong bagay na mahirap para sa kaniya na paniwalaan. Maliban dito, nagdagdag pa si Zap para patunayan na may masamang balak si Maricel para sa kanila.

“Tapos, kahapon naman, nakita kong may hawak siyang susi at nagpupumilit na ma-buksan niya ang kandado ng maliit na gabinete sa kwarto niyo kung saan nakatago ang mga alahas ni nanay dati,” kwento muli ni Zap. Dahil dito nagdesisyon ang ama niya na kausapin na lamang si Maricel, itanong dito ang lahat ng mga bagay na sinabi ni Zap sa tungkol sa kaniya. Pag-alis ng ama sa may sala, nakita niya si Maricel sa may kusina at tinawag niya ito kaagad upang maka-usap.

“Ikaw ba’y may nais kunin mula rito sa aking kabahayan?” matapang na tanong ng ama rito. “Aba ako? Wala! Hindi ko kayang magawa yun! Mahal na mahal kita kaya’t hindi ko magagawa ang mga bagay na ganyan!” matatag na sagot naman ni Maricel. Nagtaka ang babae kung bakit napa-isip ang asawang lalaki na ito sa mga bagay na ganun. Bigla nitong naisip na ang binatang si Zap ang maaring nagsabi sa ama ukol sa mga bagay-bagay na ganito. Dumiretso ang babae upang makompronta si Zap ukol sa mga nasabi o natanung ng ama rito.

“Ikaw… ano mga pinagsasabi mo sa iyong ama? Puro mga kasinungalingan yata lahat ang mga sinasabi mo sa kaniya eh,” galit na pasabi ni Maricel.

“Bakit, umaamin ka na ba rito sa mga bintang ko laban sa iyo?” sagot ni Zap. Nagti-nginan ang dalawa ng masama, kitang-kita sa kanilang mga mata at mukha ang pagka-ayaw sa isa’t isa. “Hindi, hindi ako aamin kasi mali ang iyong mga bintang sa akin!” tugon ni Maricel sa binatang si Zap. Dito’y nagkaroon ng kaunting sagutan na ang dalawa, nalaman na marahil ni Maricel na ayaw na ayaw siya ni Zap.

Nag-walk out na lamang ng bigla si Maricel, dala ang masamang damdamin laban kay Zap, dahil sa mga bintang na nakuha nito. Sa parehong asal, biglang tumalikod na lamang ang binata at pumunta sa kuwarto nito. Napa-isip siya ng mabuti kung tama lang ang mga hakbang na ginagawa niya upang malaman ang intensyon ni Maricel para sa kanila.

Ngunit isang gabi, habang mahimbing ang tulog ng lahat, bumangon si Maricel at sinubukang buksan ang maliit na gabinete. Dahil Magkatabi ang kuwarto nila, nagising si Zap sa naramdamang galaw o sa narining niya mula sa ibang lugar sa bahay nila. Mahim-bing ng todo naman ang tulog ng ama nito kaya’t hindi niya napansin ang pagbaklas ni Maricel sa may kabinete nila.

“Sinasabi ko na nga ba, manloloko yang babae na iyan!” pahayag ni Zap. Bigla na lamang niyang nisip na tumawag sa 117, isang linya na konektado sa mga pulis ng buong ka-Maynilaan. Makalipas ang ilang minuto, dumating din ang mga pulis sa bahay nila upang sana pigilan si Maricel at ang mga kasabwat nito sa plano nilang pagnanakaw. Nagising din ang ama at nagulat sa nakitang pangyayari. Hindi ito makalaban man sapag-kat may nakatutok na baril sa ulo nito.

“Maricel, walang-hiya ka, anung ibig sabihin nito ha? Manloloko ka?” sigaw ng ama.

“Paumanhin pero mula noon pa’y todo na ang pagka-interes ko sa mga alahas na ito mula sa iyong unang asawa,” sagot ni Maricel sa ama. Sinabi rin nito na gusto niyang gamitin ang mga alahas na ito upang magkaroon ng sariling buhay na lamang.

Sumugod ang mga pulis mula sa likurang pinto ng bahay. Bigla na lamang nagsitak-buhan ang mga magnanakaw (mga kasama nito) ng makapasok na ang grupo ng pulis, partikular ang SWAT. Bigla na lamang nagpalitan ng putukan ang dalawang mga grupo. Takot na takot ang ama habang nangyayari itong bagay na ito sa kaniyang kabahayan. Si Zap naman ay nagtago sa may ilalim ng kaniyang kama.

Pero pagkatapos ng 5 minuto, tumigil na ang putukan, patay si Maricel at ang mga kasabwat nitong mga magnanakaw. Masayang nailigtas naman si Zap pati ang ama nito mula sa kaguluhang ito. Madamdamin ang pagtatagpong naganap sa pagitan nilang dala-wa, niyakap ng mabuti ni Zap ang kaniyang ama.

“Pagbigyan mo ako anak, ito’y kasalanan ko, dapat nakinig pala ako sa iyo mula dati pa,” sabi ng ama. “Ayos lang po, basta ang mabuti’y ligtas tayong dalawa,” pahayag ni Zap sa kaniyang nakatatandang ama. Pagkatapos ng araw na ito, hindi na muling nag-asawa ang kaniyang ama sa kahit na sinumang babae. Tuluyang naging malakas at matatag ang pagsasamahan ng mag-amang ito. Sa katapusan, sila rin ang nanatiling magkasama. Masaya silang namuhay kahit man wala silang kasamang nanay na kilalang nagbibigay ilaw sa tahanan.