Ang puti kong kamiseta'y pinagmamasdan
at ang ganda nito'y hangad ng karamihan.
Ng minsan ito'y aking isinuot,
di sinasadyang masira't madungisan
Namuo ang mga bahid ng dugo
at kumapit ang putik at alikabok
Napunit ang kuwelyo't manggas
at nangamoy ng kabulukan.
Ito'y aking lubos na ikinalungkot
at sinabi ko sa aking sarili:
Mabuti ay itago na lang
at huwag ng gamitin pa
Kung linis at bango naman nito'y
panandalain at makukupas lamang.
Ngunit ngayong huli na ang lahat,
luha't tanong na lang ang nasa isipan:
Sino ang suslsi sa bawat punit at butas,
sino ang kukuskos sa bawat mantsa
ngayong ang labandera'y wala na?
No comments:
Post a Comment